Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Op de bank met een Slowaak
van een tut die er genoeg van heeft
Ik zat in een godvergeten oord ergens in het puntje van Friesland, tussen Drenthe en Overijssel .
Ik woonde daar in een seniorenappartement tussen allemaal 80 jarigen, en ik ben zelf 53 . Na een zwerftocht van pensionkamer tot caravan ben ik hier uiteindelijk terechtgekomen. Ik was dakloos na het verbreken van een langdurige relatie. Ik werd zo depressief van al die oudjes, dat ik besloot er een weekje tussenuit te gaan naar Praag met de kerst.
En avontuurlijk als ik ben deed ik dat ook. Met een goedkope bustocht naar Tsjechië.
Het werd een leuke week, op de laatste avond hadden we nog een kerstdiner. Na veel gegeten en gedronken te hebben gingen alle hotelgasten naar hun kamer, want de volgende dag ging het weer richting huiswaarts. Ik liep naar de lift met een aantal mensen,toen mijn oog viel op een paar mannen die bij de receptie zaten.
Dobre vecer hoorde ik. En ik antwoordde goedenavond, ik keek op en bleef als aan de grond genageld staan.
Daar zat mijn type , de man waar ik al jaren op wachtte. Althans dat gevoel kreeg ik. En hij was ook als door de bliksem getroffen. Hoe was het mogelijk ?
We keken elkaar aan en hij zei, that's my type.
Het zijn de enige engelse woorden die hij kan zeggen. Ik ben erbij gaan zitten en vanaf dat moment ontstond er een magnetische aantrekkingskracht. We zijn de hele nacht bij elkaar gebleven.
In een opwelling vraag ik of hij naar Holland wilde komen voor vakantie. Daar ging hij grif op in en 10 dagen later stond hij in Zwolle op het station. Hij weet niet dat ik na een zwerftocht in een bejaardenhuis ben gaan wonen, en ook niet dat ik alleen maar bijstand heb
Uiteindelijk is er van vakantie in Holland niks terechtgekomen. Want hij zit nu nog bij me: inmiddels al 30 maanden.
Het eerste jaar is geweldig. Veel wandelen,fietsen, paddestoelen zoeken in de Drentse wouden. Barbequen.We leven van mijn kleine beetje geld. Niet dat hij niet wil werken, maar mensen uit de voormalige oostbloklanden hebben een werkvergunning nodig en die wordt bijna niet afgegeven.
Ik kan ook niet garant voor hem staan want mijn inkomen is te laag. In ieder geval, het is allemaal heel romantisch en fantastisch. Het contrast kan niet groter zijn. Ga maar na, ik 56 jaar , hij 46 jaar en daarbij cultuur en taalproblemen. Dat in een bejaardenhuis in een Fries gehucht. Ik kijk iedere dag met hem naar kinderprogramma's om hem de taal te leren.
Zie je het voor je?Op de bank naar Sesamstraat kijken met een glas wijn in de hand. En maar zoenen en verliefd zijn.
Inmiddels zijn we alweer anderhalf jaar verder en ben ik terugverhuisd naar Rotterdam, mijn geboorteplaats. Waar ik meer dan 50 jaar gewoond heb.
Ik heb het voor hem gedaan. Omdat ik denk dat hij hier meer kans had op werk. Nou vergeet het maar, er is niets van terechtgekomen.
Hem onderhouden kan ik niet meer, daar is mijn inkomen veel te laag voor. Hij wil niet terug, in feite is hij een zwerver.
Hij heeft daar ook geen toekomst, geen werk en geen huis.
Vanaf het begin heeft hij gelogen, had zogenaamd 40 000 EURO op de Tatrabank en een eigen huis in Slowakije.
Hij heeft geen rode stuiver en z'n huis heeft ie aan z'n ex en de 3 kinderen moeten geven. Ik ben afgeknapt op zijn leugenachtigheid en hij toont geen enkele waardering voor alles wat ik voor hem gedaan heb. Ik heb hem laten verzekeren tegen ziektekosten omdat hij een maagzweer kreeg. Ik heb gezorgd dat hij een verblijfsdocument in z'n paspoort kreeg en een Nederlands Rijbewijs.
Af en toe heeft ie een klusje en dat geld wat ie verdient daar zie ik niks van. Wel ben ik erachter gekomen dat hij regelmatig geld en boodschappen naar Slowakije doorsluist. Door in zijn agenda te neuzen en met behulp van een Slowaaks woordenboek heb ik heel wat kunnen uitpuzzelen. Verder heeft ie alleen maar kritiek op Holland. De natuur is niks. de vrouwen kunnen geen eten koken en het land is saai. Bovenop alle ellende heeft ie ook nog eens een autoongeluk gehad, waardoor het oude Opeltje waar ie in reed naar het autokerkhof moest.
En tot overmaat van ramp heeft ie vorig jaar met Koninginnendag met veel alchohol gereden, waardoor hij nu waarschijnlijk ook nog eens zijn Nederlandse Rijbewijs kwijtraakt. Door alles ben ik behoorlijk overspannen geworden .
Hij moet weg. Maar hij gaat niet en niemand kan hem uit m'n woning verwijderen. Hij heeft woonrechten opgebouwd, omdat ik hem heb laten inschrijven op mijn adres. Overal ben ik geweest: Politie, Gemeente en maatschappijk werk. Niemand kan iets doen. Het enige wat ik kan doen is zelf weggaan, maar dan loop ik voor de zoveelste keer te zwerven en zit hij in mijn huis.
Ik ben redelijk intelligent en ik snap niet hoe het zover heeft kunnen komen.
Er is niets meer over van die aantrekkingskracht en ik ben totaal op hem afgeknapt. Ik wil niks meer met hem, geen sex, niet samen eten , niet samen meer fietsen of wandelen. Ik ben kapot . HIJ MOET WEG!!!!! Anders wordt ik gek!
Wat ben ik toch een verschrikkelijke trut geweest. En dit is niet de eerste keer in m'n leven. Hiervoor heb ik ook al een aantal heren gehad die niet klopten. Ik val steeds in herhaling. Het zal wel met mijn jeugd te maken hebben. Weinig waardering thuis en ouders die niet veel belangstelling hadden voor de kinderen. Altijd bezig met elkaar, hadden een huwelijk van 55 jaar ruzie en ellende.
Ik ben er nu langzamerhand wel achter hoe dat mechanisme werkt, als iemand belangstelling voor me toont, dan voel ik me speciaal en ga er helemaal voor. Bepaalde mannen hebben daar een neus voor.
Maar nu is het genoeg geweest, ik laat m'n leven niet langer verzieken door dat soort kerels.
Vanaf nu is er maar één belangrijk, en dat ben ik Karla den Hollander uit Rotterdam momenteel 56 jaar en veel harder en wijzer geworden.
Ik ga geen moeder Theresa meer spelen, zoals ik altijd voor veel van die zielige mannetjes heb gedaan.
Er is een laag eelt onstaan rond mijn hart en een ieder weet dat eelt heel moeilijk te verwijderen is.
Het zij zo, ik zal er mee moeten leven.
Ik heb een heel groot sociaal gevoel, had medelijden met hem omdat ie opgegroeid is tijden het communistisch bewind in zijn land. De eerste 30 jaar van zijn leven werden getekend door het communisme. Ik heb me daarin verdiept en veel over gelezen. Bratislava moest naar Moskou luisteren en het hele leven werd gedicteerd. Hij heeft daar trauma's aan overgehouden en dat begrijp ik ook wel.
Zijn vader is afgevoerd naar een werkkamp voor 5 jaar omdat hij geen lid wilde zijn van de partij. Hij is dus uit het gezin weggehaald en heeft in een kernreactor dwangarbeid moeten verrichten. De kinderen, onderwie hij, werden schromelijk verwaarloosd door de moeder en zijn afgevoerd naar een weeshuis.
Mijn voorbije minnaar heeft daar zijn jeugd doorgebracht tot zijn 18e. En moest toen 3 jaar in dienst voor het sovjetleger in Siberië. Drie jaar in dienst en nooit terug naar huis. Zo ging dat in die tijd.
Ik had dus medelijden met hem door al die verhalen en probeerde hem hier in Holland een betere tijd te geven. Het is mislukt.
Hij heeft mij niet gewaardeerd.
Sterker nog, hij heeft alleen maar willen profiteren! Het is genoeg, Uz toho mam dost, in het Slowaaks. Er is een positief puntje, ik heb er een aardig mondje Slowaakse taal aan overgehouden.
Karla uit R.dam
